چیشد که به گوشی معتاد شدم؟
اعتیاد به فناوری و تلفن همراه موضوعی بوده که درچندین سال اخیر مورد توجه بسیاری قرار گرفته. اما شاید قوت گیری این معضل را بتوان به دوران همه گیری کرونا و پس کرونا مرتبط دانست .
همه گیری چه کرد که به گوشی معتاد شدیم؟
علاوه بر رشد فناوری و تکنولوژی که جان دوچندان در سال های پیشین گرفته است. با خانه نشینی در دوران همه گیری ما از روابط واقعی منع شدیم. و این درحالی بود که این ممنوعیت مارا به سمت و سوی استفاده ی بیش از اندازه از تلفن همراه سوق میداد.
برگزاری کلاس های درسی، خریدهای اینترنتی و غدقن شدن رفت و آمد در کنار پیشرفت های تکنولوژی باعث شد که به یک باره در گوشی موبایلمان غرق شویم.
و بٌعد دیگر ماجرا این بود که فشارهای روانی بسیار که بر همه ی افراد وارد میشد. خود عامل مهم دیگری برای این وضعیت شد. تنها سرگرمی، تنها ابزار ارتباطی، تنها وسیله ی خرید، تنها راه فرار از ملامت و غم و استرس های بسیار ختم شد به تلفن همراه. البته که این موضوع قابل تعمیم به تمام قشرهای جامعه نیست. بسیاری در فاصله ی خانه نشینی به روند مطالعاتی و فعالیت های فردی پرداختند. اما همواره نقش تلفن همراه پررنگ شد.
حواسمون نبود
پیش از آن هم گوشی موبایل در ناخداگاه ما نفوز کرده بود. درست از زمانی که با اشتیاق به سمت خرید تلفن های هوشمند تر رفتیم. دریچه ی ناخداگاهمان را برای دستکاری شدن باز گذاشتیم. و شاید اگر آن موقع به ما میگفتند یا میدانستیم که با خرید چنین وسیله ای قرار است با ارزش ترین دارایی ما(وقت ما) توانایی مهم(قدرت تمرکز ما) و لازمه ی زندگیمان(اراده ی ما) را دستکاری کند هیچ گاه سراغ آن نمیرفتیم .
به قول کال نیوپورت نویسنده ی کتاب مینیمالیسم دیجیتال برنامه ما برای استفاده تلفن همراه این نبود. انگار عقب عقب رفتیم و به ناگهان پایمان لغزید و در دام آن گرفتار شدیم.
آنچه در حال حاضر اهمیت دارد آن است که با تدابیر مناسب خود را از دام اعتیاد به گوشی رها کنیم. و به آگاهی و خود کنترلی لازم برسیم تا حدی که تلفن همراه در اختیار ما باشد نه ما در اختیار آن و دسیسه هایش.
