بیشترین ابتکاری که جامعه به خرج داده برای تشخیص شغل مورد علاقه، تدوین تست های شخصیت شناسی است. ( تست علاقه ی شغلی هم بهش میگن) که قراره به ما بگه در چه زمینه ای میتونیم هدفمونو پیدا کنیم که با شخصیت ما همخوانی داشته باشد. پرسشنامه هایی که معمولا شامل سوالات زیاد چندگزینه ای هستند. سوالاتی که بر حسب طیفی از درجات بین علاقه ندارم و تا بسیار علاقه دارم رتبه بندی میشوند.
نیتی که پشت این آزمون هاست بسیار خوب و خیرخواهانه است .چنین تست هایی به دنبال تشخیص تیپ شخصیتیِ ما هستند. بعد مشاغلی را به معرفی میکند که در آن ها خصوصیات شخصیتی مان بهترین کارایی و ارزش و داشته باشد.
بیشتر ما تا حدودی با این پرسش نامه ها(تست علاقه ی شغلی) آشنایی داریم. اما میشود گفت که این تست ها دچار کاستی های بسیار مهم و قابل توجهی هستند. ممکنه این تست ها خیلی طولانی به نظر بیان. شاید انجام یکی از انها حدود یک ساعت و یا بیشتر طول بکشه. اما با توجه به اهمیت بالای پرسش ها و هدف انجام این تست ها در واقع بیش از حد مختصر هستند. به علاوه ی اون راهنمایی هایی که در انتها ارائه میکنند، عموما مبهم هستند. ممکنه نتیجه ی تست این واقعیت باشه که شما خلاقیت بالایی داری ، اما از لحاظ تفکر منطقی نمره ی کمی گرفتی. اما اصلا به سراغ وجوه ظریف تر قابلیت های فردیِ خاص ما نمیرود. و احتمالا سرانجام با فهرستی طولانی از گزینه های شغلی روبه رو هستیم که بسیار طول و درازه.
تست تعیین شغل برای افراد موفق
اگه بعضی از کسایی که در طول تاریخ شغل رضایت بخش و احساس هدفمندی داشتند و در نظر بگیریم. و بخوایم حدس بزنیم که تست هایی که در این رابطه هست و انجام میدادند. کم و بیش به این نتیجه میرسیم که چقدر پیش بینی آزمون ها ناکافی اند.
تصور کنید موتزارت یکی از این آزمون هارا انجام میداد. احتمالا توصیه های اینجوری بهش میشد: (شغل بهینه برای شما شغل هایی هستد که لازمه ی کار ان تخیل و خلاقیت باشه. که از جمله ی این مشاغل این ها هستند: هنرها، بازیگری، نویسندگیِ خلاقانه و همچنین طراحی تجسمی.
خلاقیت شغلی و آغاز کار با ایده های جدیدی که هیچ کجا وجود نداره یا به ندرت هست در نتایج چنین آزمون هایی مشخص نمیشه. این مثال نشون میده ک خیلی از این آزمون ها به هیچ وجه نمیتوانند شخص را به سمت میزان مناسبی از جدیت یا تمرکز هدایت کنند. (این یعنی که آزمونِ خالی، کافی نیست)
کم و کاستی این آزمون ها فقط برای نوابغ پیش نمیاد. شاید بخش اعظمی از استعدادهای بسیارعالی بشر به این دلیل پرورش داده نمیشود که در مواقع سرنوشت ساز توصیه ها و راهنمایی های محدودی به افراد داده میشود.
نقص تست علاقه ی شغلی
یکی از مانع های بزرگی که برای پیدا کردن هدف و مسیرمون وجود داره اینه که نمیتونیم تحلیل دقیقی از قابلیت هامون داشته باشیم و برای پرورش این قابلیت ها درست راهنمایی نمیشم. و آزمون های هدایت شغلی ادعا دارند که این مشکل و حل و فصل کردند درحالی که خییلی باهاش فاصله دارند.
یکی از نقص های خاص آزمون های امروزی اینه که فقط به مشاغلی چسبیده اند که تاحالا وجود داشتند. این بخاطر اینه که این آزمون ها زمانی ظهور پیدا کردند که بازار کاردر مکانی که پدید اومده، تغریبا ثابت بوده. اما کاملا این امکان وجود داره که برای بعضی ها حتی شما شغل هایی باشه که واقعا عاشقش هستید اما هنوز وجود ندارد.
ما نباید بخاطر سردرگمی هایمان خود را سرزنش کنیم. فرهنگ ما برای ما معضل بسیار بدی به بار آورده: به ما وعده داده مشاغلی رضایت بخش وجود دارند اما بدبختانه به ما این آمادگی را نداده اند که چجوری استعداد ها و اشتیاق خودمونو کشف کنیم. بله درسته پیدا کردن هدف سخته اما شدنیه.
حرفای اصلی در رابطه ی کاراریی تست های انتخاب شغل و آلن دوباتن زده.
